przygotowała: Agnieszka Wrzesiak – psycholog kliniczny
Od kilku dni dzieci i nastolatkowie słyszą o wojnie na Ukrainie, są świadkami rozmów dorosłych, chłoną przerażające informacje z telewizji i internetu. U wielu dzieci, szczególnie tych bardzo wrażliwych, mogą się pojawić emocje związane z poczuciem braku zrozumienia, przewidywaniem zagrożenia.
Aby ułatwić dzieciom poradzenie sobie z obawami, zwiększyć poczucie bezpieczeństwa, dostarczajmy im mądrych informacji oraz pomysłów na radzenie sobie ze strachem i napięciem.
- zacznij rozmowę, zapytaj dziecko:
Czy czujesz smutek, albo strach, kiedy słuchasz o wojnie?
Czym się martwisz?
- nazywaj emocje dziecka, nie bagatelizuj ich, okazuj zrozumienie i akceptację dla jego uczuć: To normalne, że się martwisz, smucisz – ja też.
- dostarczaj informacji w sposób dostosowany do wieku i wrażliwości dziecka, używaj zrozumiałych słów, wykorzystuj przykłady ze znanych dziecku bajek, filmów, gier
- nie ukrywaj faktów, nie udzielaj nieprawdziwych informacji, pozwól zadawać pytania i odpowiadaj na nie (nawet jak pytania kilka razy się powtarzają)
- dzieci w wieku przedszkolnym potrzebują informacji, że rodzice się nim zaopiekują; dzieci w wieku szkolnym potrzebują większej ilości wyjaśnień, możliwości wypowiedzenia obaw, swojego zdania, dyskusji
PRZYKŁADOWE ODPOWIEDZI NA TRUDNE PYTANIA:
Dlaczego jest wojna? – Często dzieje się tak, że przywódcy dwóch krajów zaczynają się o coś kłócić, nie mogą porozumieć się pokojowo, podejmują walkę przy pomocy swoich wojsk i broni. Czasami jedno państwo atakuje drugie, chce mu coś „zabrać” i żołnierze tego napadniętego państwa muszą bronić swojego kraju. Tak stało się na Ukrainie.
Dlaczego ludzie w Rosji są źli? −Wśród Rosjan są ludzie, którzy myślą i zachowują się źle, chcą wojny, ale jest też bardzo, bardzo dużo dobrych ludzi, którzy nie chcą wojny – tak jak my pragną pokoju.
Jak długo będzie trwała wojna? −Nie wiem, ale zawsze po trudnych wydarzeniach są lepsze; ludzie, którzy teraz cierpią z powodu wojny będą kiedyś znów żyć szczęśliwie.
Czy w Polsce będzie wojna? – Wierzę, że tak się nie stanie. Pokaż dziecku na mapie, gdzie mieszkacie, a gdzie toczy się wojna;powiedz: Wojna toczy się dużo kilometrów od naszego domu, bomby nie pokonają takiej odległości; mieszkamy w bezpiecznym kraju, a granice naszego państwa są pilnowane przez żołnierzy. Polska przyjaźni się z innymi krajami i pomagamy sobie, jak któryś kraj ma problem. Starszym dzieciom można wyjaśnić: Polska należy do sojuszu NATO i jesteśmy dodatkowo chronieni przez inne państwa.
- wyrażaj swój sprzeciw wobec wojny, tłumacz, że wojna to zło i nic nie usprawiedliwia ludzi, którzy ją wywołują
- daj dziecku nadzieję na lepszą przyszłość, na zawarcie pokoju −Przywódcy wojskowi i polityczni znajdą sposób, aby zakończyć wojnę z jak najmniejszymi zniszczeniami, istnieją sposoby na pokojowe rozwiązywania konfliktów.
- zachęć dziecko do zastanowienia się − Gdybyś był prezydentem, jak byś rozwiązał/a taki problem bez używania przemocy?
- zaplanuj aktywności, które pomogą osobom poszkodowanym, ale też dadzą dziecku poczucie wpływu na sytuacje, pomogą rozładować niepokój przez działanie (np. wspólne przygotowanie paczek z żywnością, zabawkami)
- dostarczaj sposobów na radzenie sobie z lękiem (przez zabawę, rysowanie, ćwiczenia wizualizacyjne, oddechowe, rozmowę)
PRZYKŁADOWE SPOSOBY NA STRASZĄCE MYŚLI DLA DZIECI MŁODSZYCH:
- Czarodziejskie Zaklęcie na Strach (wymyślcie śmieszny wierszyk, który będzie pełnił funkcję zaklęcia i prowokował do ruchu fizycznego /odwracającego uwagę/ – „podskok, pstryk i strach znikł”, „czary-mary, mary-czary, głupim myślom damy kary”)
- Pomocnik w zwalczaniu strachu (pluszak do przytulania, amulet do trzymania w rączce)
- zaproponuj wykonanie rysunku-projektu robota, który zakończy wojnę bez broni i zabijania
PRZYKŁADOWE SPOSOBY NA STRASZĄCE MYŚLI DLA DZIECI STARSZYCH:
- prosta wizualizacja: wyobraź sobie, że trudne myśli są jak czarne chmury, zmniejszają się, przemijają, można je trochę przeganiać
- pomóż dziecku „zmienić” treść myśli (zamiast jest groźnie – dzieją się niebezpieczne wydarzenia, ale potrafię sobie z tymi myślami poradzić)
- mów o własnych emocjach i sposobach na radzenie sobie z nimi − To normalne, że się martwisz. Ja też się martwię, tak na razie będzie, że się więcej martwimy, ale poradzimy sobie.
- wyznacz w ciągu dnia czas na rozmowy i „martwienie” (poza nim staraj się nie poruszać tematu wojny); wyjaśnij , że trudne wydarzenia i emocje nie mogą dezorganizować waszego codziennego życia, zabawy, nauki, pracy
- zachowaj codzienny rytm dnia dziecka, pamiętaj o jego ulubionych sposobach spędzania czasu, spotkaniach z rówieśnikami
- rozmawiaj z dzieckiem na inne tematy, omawiaj inne zdarzenia
- ogranicz dostęp do tragicznych wiadomości, oglądania drastycznych zdjęć (walk, zniszczeń, rozpaczy ludzi), nie rozmawiaj o zagrożeniach w obecności dzieci
- wytłumacz dziecku, że w internecie mogą się pojawiać nieprawdziwe informacje, że nie wszystko, co czytamy jest zgodne z prawdą
- przekaż osobom z rodziny, znajomym w jaki sposób dziecko ma wyjaśnioną obecną sytuację (by uniknąć rozbieżności); uczul osoby ze starszego pokolenia, by nie opowiadały w nasilający lęk sposób o swoich doświadczeniach z przeszłości
- staraj się nie indukować dziecku własnych obaw (np. tak się martwię, co my zrobimy); jeśli sam/sama jesteś w dużym niepokoju, zadbaj o swoje emocje, porozmawiaj z kimś bliskim lub psychologiem
